W kinie: Egoiste - Lotti Latrous
Dwa niezliczone losy
Jak ta mała junior przywieziony do Lotti Latrous w przychodni, waży tylko 6,3 funta. Junior ma AIDS. Jego matka uległa śmiertelnemu wirusowi, a jego ojciec, zamożny biznesmen, nie może zająć się swoim synem. Madame Lotti gładzi twarz chłopca, czytając mu historie. Obok jego łóżka są prezenty świąteczne. Junior nie budzi się w Boże Narodzenie.
Florencja ma 23 lata i nie przeżyje następnego dnia. Jej drżące ręce zdradzają jej strach przed śmiercią, którego nie chciała wykupić w ciągu kilku dni. Jej oddech jest płytki, jej oczy wyglądają na wyczerpane na Lotti, która stoi obok niej i nie porusza się z boku w ciągu ostatnich godzin.
Madame Lotti, tak jak Lotti Latrous jest nazywana miłością i szacunkiem przez umierających, już ma setki ludzi towarzyszy śmierci. Poświęca się dla swojej pracy i określa się jako „największy egoista” świat. Jak to możliwe?
Najbardziej samolubna osoba na świecie?
Przyczyna tego jest widoczna w jej biografii: Urodziła się w Szwajcarii w 1953 roku. Poznaje swojego tunezyjskiego męża Aziza w Genewie, gdzie pracuje jako dyrektor Nestlé. Lotti i jej troje dzieci podążają za Azizem w licznych przejazdach przez połowę Afryki, aż w końcu w Abidjan (Wybrzeże Kości Słoniowej) osiedlić się na dwa lata.
Tam bogaty Lotti znajduje swoje prawdziwe przeznaczenie, jej „powołanie”, jak to nazywa: Otwiera przychodnię. I ryzykuje, że jej rodzina załamie się w pracy. Kiedy jej mąż zostaje przeniesiony do Kairu, nie idzie z nią. Nie może zostawić w spokoju 120 osób, które potrzebują ich pomocy każdego dnia. Nie może, a zwłaszcza: ona nie chce.
Jej syn Selim, który jest dziś dumny ze swojej matki, zrywa z nią kontakt na dwa lata. Aziz ją wspiera. Jego miłość do niej jest większa niż jakiekolwiek roszczenia do obecności żony, którą mógłby podnieść. Jego „głównym celem”, mówi, zawsze była „rodzina”. „Rozwód” nigdy nie był kwestionowany. Lotti Latrous uważa się za największego egoistę na świecie, ponieważ bierze to, czego chce, bez brania pod uwagę jej rodziny. W trakcie procesu samoodkrywania odkryła, że sama jej praca w Abidżanie może ją uszczęśliwić. A jej osobiste szczęście stawia ją - możesz nazwać to samolubnym - ponad wszystko.
Między odrzuceniem a podziwem
Chłopiec Filmowiec i reżyser Stephan Anspichler (27) rozpoczął pracę nad filmem „Egoiste” w 2005 roku. Chciał stworzyć autentyczny film o „Szwajcarii roku 2004”, nie stając się politycznym ani oceniającym. „Emocje są na pierwszym planie”. Do tej pory mu się udało.
Tym, co sprawia, że ten film dokumentalny jest nadal trudny, jest jego główna aktorka. Z jednej strony absolutnie podziwiamy ją za wszystko, co robi w Abidżanie. Zachwycamy się jej siłą woli, a przede wszystkim jej mocą w opanowywaniu otrzeźwiającej i wstrząsającej rzeczywistości w jej „centrum nadziei”. Sposób, w jaki radzi sobie z rodziną, może zostać potępiony lub zaakceptowany jako jej osobisty wybór. Ale chociaż widzimy na własne oczy, jak Madame Lotti z miłością troszczy się o chorych, nigdy tak naprawdę nie sympatyzuje z nami.
Może to z powodu ich dominującego wyglądu. Możemy też być zirytowani jej łzami w oczach, prosząc rodzinę o wybaczenie. Być może odczuwamy jej stwierdzenie, że jest „największym egoistą na świecie” zbyt łagodnym, jakby chciała po prostu zwrócić na nią uwagę.
Może jesteśmy głęboko w środku, ale też trochę zazdrośniponieważ ta kobieta znalazła swoją drogę i prowadzi swobodne i zdeterminowane życie. Ponieważ robi to, o czym wielu marzy: realizuje swoje marzenie, a więc siebie samego. Być może powinniśmy przestać szukać ideału za osobą, która robi tyle dobrego. I po prostu zaakceptuj je za to, co robią na co dzień dzięki swojej pracy. ponieważ liczą się ludzie, którym pomaga. Wszystko inne jest drugorzędne.
