XL model Crystal Renn w wywiadzie
ChroniquesDuVasteMonde: Pięć lat temu byłeś bliski śmierci głodowej za modelowanie pracy. Co sprawiło, że decyzja o normalnym zjedzeniu?
Crystal Renn: Nie chciałem umrzeć. Powodem mojej anoreksji było moje marzenie o karierze modelek. W tym celu pragnąłem przez cztery lata i wciąż byłem odesłany na castingi. Na początku wszystko wydawało się w porządku, ważyłem tylko 45 kilogramów na 1,75 metra i od czasu do czasu miałem dobrą pracę. Ale w wieku 17 lat moje ciało się zmieniło, ponieważ nie jest tak chude. Zbuntował się i dorósł. Zerowa dieta i godziny sportowe również nie pomogły. W agencji pomarszczyłeś nos i poradziłeś mi „trenować bekon” na biodrach. To jest to. Coś w mojej głowie spowodowało „kliknięcie”. Chciałem zjeść.
ChroniquesDuVasteMonde: Ale dlaczego nie kliknął wcześniej, na przykład, kiedy nie było twojego okresu lub rozpoczęły się wyścigi serca?
Crystal Renn: Ponieważ byłem uparty i miałem tylko na uwadze cel: supermodelka. Modelowanie było szansą na ucieczkę od mojej znienawidzonej małomiasteczkowej młodzieży w Mississippi. Jeśli ktoś powie ci w tym momencie, że cena za szeroki świat jest dietą, to skorzystaj z tej możliwości, nie myśląc o tym zbyt wiele.
ChroniquesDuVasteMonde: Jak wyglądałeś, kiedy zacząłeś modelować?
Crystal Renn: Kiedy zostałem odkryty w wieku 14 lat, ważyłem 75 kilogramów na 1,73 metra. Dla kogoś, kto chce zostać supermodelką, to gruba. Z dnia na dzień zacząłem swoją dietę, jedząc tylko bezcukrową galaretkę i żując godzinami duszone warzywa. Za trzy miesiące zniknęło dwanaście kilogramów. Ponieważ wszystko wydawało się takie proste, kontynuowałem. W pewnym momencie prawie wszystko zostało usunięte z mojej diety. W końcu moja talia ma 84 centymetry i straciłem 40 procent masy ciała.
ChroniquesDuVasteMonde: Że twoje ciało się zbuntowało, zignorowałeś?
Crystal Renn: To były denerwujące produkty uboczne, które sprawiały, że czułam się bardziej zdenerwowana. Moje włosy wypadły w pęczki, moje żyły popisywały się, przez cały czas miałem okropne bóle brzucha. Wszystkie stawy pękły, czasami ledwo mogłem chodzić. Przez większość czasu po prostu chciałem się położyć, płakać i nie budzić się. Możesz poczuć, że w ciele nie ma iskry energii i nadal biegniesz przez trzy godziny na bieżni, ponieważ liczy się ilość spożywanych kalorii. Więc idź dalej.
ChroniquesDuVasteMonde: To brzmi nieludzko. Dlaczego mimo tych doświadczeń pozostałeś w zawodzie?
Crystal Renn: Moje marzenie wciąż żyło. Chciałem iść do „Vogue”. Gdybym rzucił wszystko pięć lat temu, cały ból byłby daremny, ale teraz widzę biznes i gram według własnych zasad. Jeśli chcesz dziś ze mną pracować, musisz mnie zabrać tak, jak ja. Ponieważ nie kompromisuję.
ChroniquesDuVasteMonde: Teraz, jako 23-latek, możesz z całą pewnością powiedzieć, że w wieku 14 lat brakowało ci zdolności przewidywania. A niektóre dziewczyny zaczynają modelować nawet wcześniej. Czy powinien być bardziej rygorystyczny limit wieku i wagi?
Crystal Renn: Zdecydowanie. Kilka lat temu doszło do tego, jak z rzędu, kilka modeli zmarło na skutek anoreksji. Wątpię jednak, by konsekwentnie się egzekwował. Ale nie należy zapominać, że wiele dziewczyn jest naprawdę chłopięcych. To jest predyspozycja i nie ma nic wspólnego z głodem.
ChroniquesDuVasteMonde: Chude modele stały się symbolami naszego obecnego wizerunku ciała. Naśladują je młode, wrażliwe dziewczyny. Podobnie jak ty, wielu wierzy, że ekstremalne diety są drogą do celu.
Crystal Renn: Rozumiem, że chude modele są związane z zaburzeniami odżywiania. Ale ich wzrok nie powoduje natychmiastowej anoreksji. Anoreksja jest związana z depresją i zaburzeniami obsesyjno-kompulsyjnymi spowodowanymi przez niezrównoważony budżet chemiczny w mózgu. Na przykład jestem obsesyjnie perfekcjonistą. Wielu naukowców uważa również, że choroba może być genetyczna. Media odgrywają więc taką samą rolę jak rodzina i przyjaciele. Nasze społeczeństwo przenosi nas od najmłodszych lat tak cienkie, że jest atrakcyjne i grube obrzydliwe.
ChroniquesDuVasteMonde: Dziś nosisz rozmiar 42 i jesteś jednym z najbardziej poszukiwanych modeli plus-size. Czy istnieje przemyślenie w świecie mody?
Crystal Renn: Tak, przemysł się zmienia. Stopniowa zmiana jest dobra, co wspiera trwałość. Na przykład nową twarzą Marca Jacobsa jest Daisy Lowe, która jest bardzo kobieca i wcale nie chuda. Obłe kobiety z serialu „Mad Men”, Jennifer Hudson i Beyoncé, są uważane za seksowne - coś się dzieje. Z drugiej strony zastanawiam się, dlaczego zmiana musi pochodzić ze świata mody. Dlaczego my, kobiety, nie zmuszamy projektantów do przemyślenia?
ChroniquesDuVasteMonde: Jak to ma działać?
Crystal Renn: Akceptując nasze ciało i pozwalając mu być tym, czym jest. Wtedy rzeczywiste rozmiary ustawią ton. Nie należy podporządkowywać się nakazom Wagi, które sam odczuwałem boleśnie. Odchudzanie nie zapewnia natychmiastowego szczęścia.
ChroniquesDuVasteMonde: To, co mówisz, pasuje do inicjatywy ChroniquesDuVasteMonde „Without Models” ...
Crystal Renn: ... Nie mogłem w to uwierzyć, gdy o tym usłyszałem. Jestem podekscytowany! Taki ruch był spóźniony i świetnie, że twój magazyn się temu przeciwstawia. To „tak” dla zdrowia i różnorodności ludzi. Może wywołać reakcję łańcuchową.
ChroniquesDuVasteMonde: W jakim stopniu?
Crystal Renn: Znamy wpływ czasopism na wizerunek ciała ich czytelników. Ale są także rzecznikiem projektantów. Na dłuższą metę są zmuszeni robić inne rzeczy, ponieważ chcą reklamować i sprzedawać swoje ubrania.
ChroniquesDuVasteMonde: Czy uważasz, że może zmienić relację z naszym ciałem i jesteśmy mniej skłonni do głodu na rozmiar sukienki?
Crystal Renn: Tak. Kiedy ideał piękna normalizuje się, my kobiety odzyskujemy władzę nad naszymi ciałami. Oglądanie zwykłych kobiet w czasopismach daje ogromny wzrost poczucia własnej wartości. Moim zdaniem rozmiar sukni nie determinuje wdzięku ani piękna kobiety. Kobieta, która jest w harmonii ze sobą, zawsze będzie piękna w bardzo szczególny sposób. Nie potrzebujesz do tego skali.
ChroniquesDuVasteMonde: Widzisz: promieniują, są zrównoważone i odnoszą sukcesy. Byliście w „Vogue”, Jean Paul Gaultier wybrał was jako główną część swojego programu prêt-àporter, a Dolce i Gabbana zachwycają się swoimi zakrętami. Triumph uczucia?
Crystal Renn: Rozbrzmiewa iskra satysfakcji, ale tak naprawdę jestem szczęśliwa, że przeżyłam. Przez objazdy w końcu wylądowałem dokładnie tam, gdzie chciałem iść. W przeciwieństwie do przeszłości, lubię każde ujęcie, każdy pokaz mody i każdy bufet z przekąskami.
ChroniquesDuVasteMonde: Czy postępujesz inaczej z tobą?
Crystal Renn: I jak! Przez pięć lat nie słyszałem pejoratywnego zdania na moją figurę. Kiedyś byłem zastraszoną, chudą dziewczyną, która nigdy nie mówiła więcej niż trzy zdania szeptem. Dziś jestem bardziej pewny siebie i wszechstronny. Szanujesz mnie.
ChroniquesDuVasteMonde: Jak dziś jesz?
Crystal Renn: Bardzo świadoma. Dbam o kontrolowane posiłki. Kiedy coś mam ochotę, lubię to, nie myśląc o kaloriach. Nadal jem bardzo powoli, ale dzisiaj mi się to podoba. Ogólnie moje życie jest bardziej ekscytujące i pełne. Stałem się bardziej otwarty i szybko znalazłem przyjaciół, tęskniłem za tym przez lata. Teraz mogę wyjść na kolację wieczorem i nie muszę ciągle usprawiedliwiać się.
ChroniquesDuVasteMonde: Plus-size brzmi jak więcej niż naprawdę zależy. Czy to imię ci przeszkadza?
Crystal Renn: Nienawidzę jej! Moja waga to całkowita średnia. Nie jestem ani za gruby, ani za chudy. Nie wyróżniam się na ulicy, tylko w porównaniu z innymi modelami. Szkoda, że potrzebna jest osobna kategoria dla normalnej wagi.
ChroniquesDuVasteMonde: Jak radzisz sobie z młodymi, dobrze zapowiadającymi się modelami, w których kiedyś byłeś?
Crystal Renn: Zdecydowanie nie gram nauczyciela, to wcale nie pomaga. Używając zwrotów takich jak „Zjedz coś”, po prostu przełącz na szkic. Zaburzenia odżywiania to zimne, ciemne miejsce. Nikt cię nie rozumie. Tracisz przyjaciół, związek z rodziną, a także z rzeczywistością. Wolałbym raczej dawać dobry przykład i dobrze się bawić, jedząc. Chcę pokazać innym, że nadal można z powodzeniem pracować ze zdrowym związkiem z jedzeniem.
Crystal Renn informuje o swoich doświadczeniach „Głodny, chciałem jeść, ale chciałem też być w Vogue”. (17,95 euro, Heyne)
